Persoonsblad - 341

     Catharina Mortelmans werd geboren op maandag, 19 oktober 1829 in Antwerpen, dochter van Joannes Franciscus en Elisabeth De Roy. Zij was in 1846 bottinegarnierster in Antwerpen. Zij huwde Joannes Baptista Van Schevensteen, zoon van Carolus Josephus Van Schevensteen en Barbara De Laet, op 9 september 1846 in Antwerpen. Getuigen op de burgerlijke stand waren Joannes Franciscus De Roy, kuiper, 41 jaar, oom bruid, Petrus Mortelmans, arbeider, 49 jaar, oom bruid, Joannes Vogels, slachter, 32 jaar, en Franciscus Florens, meubelmaker, 22 jaar, alle vier hier gehuisvest.¹ Catharina Mortelmans overleed op vrijdag, 11 januari 1901 in Antwerpen in de ouderdom van 71.

     Carolus Josephus Van Schevensteen werd geboren op zondag, 28 februari 1847 in Antwerpen. Hij was de zoon van Joannes Baptista Van Schevensteen en Catharina Mortelmans.

     Barbara Van Schevensteen werd geboren op vrijdag, 9 maart 1849 in Antwerpen. Zij was de dochter van Joannes Baptista Van Schevensteen en Catharina Mortelmans.

     Maria Josephina Catharina Van Schevensteen werd geboren op dinsdag, 15 april 1851 in Antwerpen. Zij was de dochter van Joannes Baptista Van Schevensteen en Catharina Mortelmans. Maria Josephina Catharina Van Schevensteen was in 1875 naaister in Antwerpen.
Gehuwd met Gustavus Franciscus Ludovicus Claes, ° 8 september 1849 in Bergen, Mons, overleden op 16 november 1888 in Oran (Algerije) leeftijd bij overlijden: 39 jaar oud, Soldaat 2de klasse, 2de vreemdelingenregiment, registratienummer 2167, adjunct van de politie te Antwerpen (zeker 1875-1877) en hun kinderen :

Joannes Baptista Gustavus Maria (1875-1875)
Constantinus Franciscus Ludovicus (1877-1963)
Joannes Baptista Christianus (1878- )
Eugenia Barbara Josephina Constantina (1879-. )
Zij overleed op maandag, 17 juni 1918 in Deurne, Antwerpen, in de ouderdom van 67. Zij werd begraven op 20 juni 1918 in Sint-Rochus, Deurne, Antwerpen.

     Barbara Josephina Constantia Van Schevensteen werd geboren op maandag, 2 mei 1853 in Antwerpen. Zij was de dochter van Joannes Baptista Van Schevensteen en Catharina Mortelmans.

     Petrus Joannes Baptista Van Schevensteen werd geboren op zaterdag, 8 december 1855 in Antwerpen. Hij was de zoon van Joannes Baptista Van Schevensteen en Catharina Mortelmans.

     Maria Josephina Carolina Van Schevensteen werd geboren op dinsdag, 22 september 1857 in Antwerpen. Zij was de dochter van Joannes Baptista Van Schevensteen en Catharina Mortelmans.

     Mathilda Maria Albertina Van Schevensteen werd geboren op zondag, 4 december 1859 in Antwerpen. Zij was de dochter van Joannes Baptista Van Schevensteen en Catharina Mortelmans.

     Josephus Hubertus Renadictus Albertus Van Schevensteen werd geboren op vrijdag, 24 januari 1862 in Antwerpen. Hij was de zoon van Joannes Baptista Van Schevensteen en Catharina Mortelmans.
Gehuwd op 12 mei 1887 in Antwerpen met Cornelia Joanna Steuren, ° 23 maart 1859 in Antwerpen, overleden en hun kinderen :

Elisabeth Petronella (1879-. )

     Leonia Augusta Carolina Josepha Van Schevensteen werd geboren op zaterdag, 15 juli 1865 in Antwerpen. Zij was de dochter van Joannes Baptista Van Schevensteen en Catharina Mortelmans.

     Edmondus Petrus Joannes Maria Van Schevensteen werd geboren op vrijdag, 17 januari 1868 in Antwerpen. Hij was de zoon van Joannes Baptista Van Schevensteen en Catharina Mortelmans. Edmondus Petrus Joannes Maria Van Schevensteen overleed op zondag, 21 november 1886 in Antwerpen in de ouderdom van 18.

     Gabriella Barbara Josephina Felia Van Schevensteen werd geboren op woensdag, 5 maart 1873 in Antwerpen. Zij was de dochter van Joannes Baptista Van Schevensteen en Catharina Mortelmans. Gabriella Barbara Josephina Felia Van Schevensteen overleed op vrijdag, 23 oktober 1936 in Mortsel, Antwerpen, in de ouderdom van 63.

     Joanna Maria Ryckewaert was ook gekend als Jeanne Ryckewaert. Zij werd geboren op donderdag, 7 januari 1892 om 4 uur in Oostende, West-Vlaanderen, getuigen bij de aangifte op de burgerlijke stand waren Theophilus Goblet, schipper, 24 jaar wonend te Brugge en Joannes Deley, schilder, 34 jaar schilder wonend te Oostende.¹ Zij werd gedoopt op 7 januari 1892 in Oostende, peter was Theophilus Goblet en meter was Johanna Decoster.
Zij was de dochter van Joannes Baptista Ryckewaert en Emma Decoster. Jeanne Ryckewaert werd de meter op Augustus Joannes Xaverius Ryckewaert's doop op 23 mei 1909 in Oostende.
Op 4 augustus 1914 was het Duitse leger België binnengevallen ondanks de neutraliteit van België. De opmars werd wel wat vertraagd maar het Belgische leger was echter niet opgewassen tegen de overmacht en einde september volgde het beleg van Antwerpen met op 10 oktober de overgave. Ondertussen hadden de Duitsers vele oorlogsmisdaden begaan in plaatsen als Wezet, Hermée, Andenne en steden als Sint-Truiden, Leuven, Aarschot, Zemst platgelegd. Bij het vernemen van die gruweldaden en het naderen van de Duitsers kwam er een ware volksverhuizing op gang, meer dan een miljoen Belgen zou naar Nederland vluchten.

Ook in Oostende omdat het nog niet bezet was, kwamen van overal mensen om te vluchten naar Engeland. Op 15 oktober was Oostende ook bezet, de bewoners mochten niet meer vrij wandelen op de dijk, eigendommen werden ingenomen en iedereen op rantsoen geplaatst. In Oostende en andere kuststeden had men het zien aankomen en werden de weken daarvoor de nodige voorbereidingen genomen om vluchtelingen op te vangen en te evacueren. Zowat alle vaartuigen die zeewaardig waren werden gebruikt om de vluchtelingen naar Engeland te brengen. De kleinere zeilboten en sloepen, die geen militair belang hadden, waren over de Britse havens verspreid. De grotere stoomtrailers opereerden vanuit kleinere havens zoals Lowestoft, Fleedwood en Milford Haven. De Belgische kolonie te Milford Haven bestond in 1915 uit 169 families, tellend in totaal ongeveer 1.500 personen. Daaronder waren er 256 zeevarenden en ca. 50 arbeiders in het visserijbedrijf. Er waren 192 kinderen die school liepen in 2 Belgische en in verscheidene andere Engelse scholen.

Het Zeewezen te Londen had van de Britse autoriteiten kunnen verkrijgen dat de Belgische vissersboten de visserij verder zouden mogen bedrijven van uit de haven van Lowestoft, vooral voor de zeilsloepen, en van uit Milford Haven - en in mindere mate uit Swansea en Fleetwood - voor de stoomtreilers. Andere Belgische vissers mochten zich aanmonsteren aan boord van Engelse vissersvaartuigen.

De familie Jan en Emma Ryckewaert – Decoster waren binnenschippers en hun “Bijlanders” waren niet zeewaardig. Jan is in Oostende gebleven maar zijn vrouw met drie van zijn kinderen, Jeanne, Albertina en Henri, vluchtten met een vissersboot naar Milford Haven. Zijn dochter Mathilde was reeds gehuwd voor de oorlog uitbrak en vluchtte niet mee. Waarom zijn andere kinderen niet mee vluchtten is voorlopig een raadsel.

Emma Decoster met haar kinderen Jeanne, Albertina en Henri Ryckewaert komen aan in Groot-Brittannië in Milford Haven in Wales waarschijnlijk in oktober of november van 1914. Uit "De Stem uit België" vinden we op 22 januari 1915 en 12 maart 1915 : Ryckewaert Jan Oesterbankstraat 7, zijn dochter en Mathilde Decoster met kinderen worden opgezocht door zijn Emma Ryckewaert-Decoster. Adr. Peolsford, Pelsall, near Walsall, Staffordshire.
Volgens overlevering werkten zij op verschillende plaatsen en waren de meisjes enige tijd tewerkgesteld bij “Lord Bagot’s house” Blithfield Hall bij Stafford.

Een jaar later lezen we in hetzelfde weekblad : op 14 april, 12 en 26 mei 1916, 2 en 29 juni 1916, en 20 juli 1917 : Ryckewaert Jean, en zijn dochter Mathilde worden opgezocht door zijn vrouw Emma Decoster, vroeger Oesterbankstraat 7, Oostende (Hazegras dicht bij station), actueel 64 Glasgow Road, Rutherglen, near Glasgow, Scotland. Jeanne en Albertina werken daar bij een vrouwelijke dokter, Dr. Stewart in het Burnside district van Glasgow.

Tijdens hun verblijf in Glasgow leren Jeanne en Albertina hun toekomstige echtgenoten kennen, twee Italianen die al sinds 1910 naar Schotland geëmigreerd waren. Beide dochters van Emma en Jan huwen in 1916. Na de oorlog keren Emma en haar zoon Henri terug naar Oostende, terwijl Jeanne en Albertina met hun echtgenoten in Schotland blijven.^2,3
Joanna Maria Ryckewaert huwde Giuseppe Guidi circa 1916 in een onbekende plaats. Joanna Maria Ryckewaert overleed op donderdag, 9 mei 1963 in Oostende, West-Vlaanderen, in de ouderdom van 71.⁴

     Amelia Sophia Goegebeur werd geboren op zaterdag, 27 november 1841 in Beernem, West-Vlaanderen. Zij was de dochter van Amand Goegebeur en Regina Vandecasteele. Amelia Sophia Goegebeur huwde Leopoldus Jonckheere op 27 april 1871 in Beernem. Amelia Sophia Goegebeur overleed na 1872 in Beernem, West-Vlaanderen.

     Leopoldus Jonckheere werd geboren op maandag, 23 november 1835 in Maldegem, Oost-Vlaanderen, zoon van Ferdinandus en Joanna Francisca Bollaert. Hij huwde Amelia Sophia Goegebeur, dochter van Amand Goegebeur en Regina Vandecasteele, op 27 april 1871 in Beernem. Leopoldus Jonckheere overleed na 1872 in Maldegem, Oost-Vlaanderen.

     Vera Diana Edith Torreele was ook gekend als Vera Torreele. Zij werd geboren op donderdag, 4 september 1930 in Merksem, Antwerpen. Zij was de dochter van Emile Marcel Torreele en Florentina Francisca Vangestel. Vera Torreele huwde Jerome Goegebeur, zoon van Michael Theophilus Jerome Goegebeur en Odila Charlotte Ryckewaert, op 10 maart 1951 in Merksem, onder wettelijke gemeenschap zonder contract.¹ Vera Diana Edith Torreele en Jerome Julien Goegebeur stonden op een foto in 1952 in Brasschaat, Antwerpen.


Jerome en Vera hadden begin de vijftiger jaren een stuk grond met in Brasschaat. Het lag aan de Bredabaan niet ver van het militaire kamp en de plaats wordt nu nog steeds Polygoon genoemd. In de vijftiger jaren stonden er nog weinig huizen in het bosrijke gebied, later zou Jerome er een huis op bouwen.

Harry herinnert zich nog dat in zijn jeugd hij met zijn vader bij nonkel-Jerome ging schieten met een loodjesgeweer op lege blikjes.

Circa 1952 kwamen de Ryckewaerts uit Schotland op bezoek bij de Ryckewaerts in België. Zoals gebruikelijk misten ze zeker geen bezoek aan Odette die bij deze gelegenheid een groepsfoto liet maken bij haar zoon Jerome in Polygoon.
Vera Diana Edith Torreele overleed in 2014.

     Giuseppe Guidi werd geboren circa 1896 in een onbekende plaats. Hij huwde Joanna Maria Ryckewaert, dochter van Joannes Baptista Ryckewaert en Emma Decoster, circa 1916 in een onbekende plaats.

Italiaanse diaspora

Na de eenwording van Italië (1861) en de betere levensomstandigheden kende Italië een ware bevolkingsexplosie. Tussen 1860 en WO I vertrokken 9 miljoen Italianen om elders hun geluk te beproeven. De geëmigreerde Italianen stuurden geld terug naar hun familie waardoor vele achtergebleven familie ook besloten om het land te verlaten. Men spreekt ook wel van de Italiaanse diaspora.
Ook Schotland kende een Italiaanse immigratie, tussen 1890 en 1914 groeit de Italiaanse bevolking in Schotland van minder dan duizend tot omstreeks 4500, van wie een aanzienlijk deel zich in het snel expanderende Glasgow vestigt. In 1891 werd de eerste vereniging voor onderlinge hulp opgericht, een Società di Mutuo Soccorso. Het grootste contingent immigranten te Glasgow is afkomstig uit zowel de gebieden rond de plaatsen Lucca en Barga in Toscane als de streek rond de zuidelijke stad Frosinone. Het zouden vooral de lieden uit de buurt van Frosinone geweest zijn, die de Italiaanse immigranten de weg hebben gewezen naar een loopbaan als straatventers van voedsel en drank. De ‘klassieke’ loopbaan voor de Italiaanse immigranten was het opzetten van een ijssalon en later de verkoop van Fish and chips. De ijsmakerij gold als een Italiaanse specialiteit. In 1908 werd er een Italiaanstalige krant opgericht in Glasgow, La Scozia, die wekelijks uitkwam en voor een penny te koop was. De krant werd gemaakt door de Cafaro-broers, die ook een bibliotheek en een boekhandel hadden opgezet. Naast de krant bestond er in Glasgow een school voor Italiaanstalig onderwijs aan volwassenen en kinderen en de Società Dante Alighieri, een instituut dat is bedoeld om het Italiaanse cultuurgoed levend te houden. Het hoogtepunt van de Italiaanse immigratie lag tussen het begin van de jaren tachtig en de eerste paar jaar van de twintigste eeuw.

De tientallen miljoenen Italianen die over de hele wereld uitzwermen ‘zorgden voor een revolutie in de ijsconsumptie’. Fabrieksarbeiders kregen voor het eerst de beschikking over een beetje vrije tijd en dankzij de ontwikkeling van de spoorwegen en het openbare transport in het algemeen ‘was een bezoek op een mooie zomerdag aan badplaatsen niet alleen meer voorbehouden aan de happy few'. De Italianen brachten het ijs van de ‘dinertafel naar de straat en lieten (...) de massa voor het eerst kennismaken met de koude lekkernij’.
De Italiaanse ijsverkopers in Glasgow kwamen op een vrijwel onontgonnen markt terecht. Tijdens een vergadering van Schotse gemeenten in 1900 vertelt de burgemeester van Dundee, dat hij in de maand oktober eens is gaan tellen hoeveel ijssalons er in zijn stad bestonden. Dit waren er ruim 70, waarvan zeker 50 gedreven door Italianen - nog afgezien van de ijskarretjes die door de stad reden. Een paar jaar later, in juni 1905, houdt de politie van Glasgow een telling. Het aantal ijssalons bedraagt omstreeks 330. Als er een jaar later opnieuw geteld wordt, in de maand april - als de zomer dus nog moet beginnen - is de hoeveelheid ijssalons opgelopen tot meer dan 400. Uit latere krantenberichten valt op te maken dat dit aantal in Glasgow nooit meer overtroffen is.
Vanuit de steden trekken Italiaanse ijsbereiders naar kleinere gemeenten om daar hun geluk te beproeven en vanaf het begin van de jaren twintig is de Italiaanse ijssalon in heel Schotland een vertrouwd verschijnsel geworden.¹

Giuseppe Guidi overleed in 1952 in een onbekende plaats.

     Irma Maria Goegebeur was ook gekend als Irma Goegebeur. Zij werd geboren op vrijdag, 19 augustus 1921 om 18u thuis in Oostende.¹ Zij werd gedoopt op 20 augustus 1921 in Oostende, meter was Eugenia Van Hullebusch grootmoeder vaderskant.
Zij was de dochter van Michael Theophilus Jerome Goegebeur en Odila Charlotte Ryckewaert.

Het tehuis Vincent Ferrié

Michel Goegebeur en Odette Ryckewaert leefden reeds een tijd gescheiden, ze hadden op dat moment drie zeer jonge kinderen Irma, Jerome en Pol. De eerste maanden na zijn geboorte verbleef Jerome bij zijn vader maar vanaf zijn negende maand bij zijn moeder samen met zijn zus Irma. Odette had echter niet veel tijd om naar haar kinderen om te zien en ze "leefden" als het ware op de straat. Toen de kinderen op de straat opgemerkt werden trad de overheid op, Michel en Odette werden uit hun ouderlijke rechten gezet en Irma en Jerome werden geplaatst in het "weeshuis" Vincentius Ferrarius of ook Vincent Ferrié in Oostende. Dit tehuis voor wezen en verwaarloosde kinderen hanteerde een zeer strenge katholieke opvoeding. Pol was te jong en werd door Odette meegenomen maar zou later zijn zus en broer vervoegen.


Kort na de Tweede Wereld Oorlog keerde zij terug bij haar moeder die met haar nieuwe man een café uitbaatte in de Vestingstraat in Antwerpen. Het café had geen goede "reputatie" en er kwamen in de oorlog eerst vele Duitsers en na de oorlog Canadezen, Engelsen en Amerikanen. Haar streng katholieke opvoeding stond in schril contrast met het wereldje waar ze nu in kwam. Verteld wordt dat zij met de cafébezoekers mee iets moest drinken en hen "bezighouden".

Toen haar broer na de oorlogsjaren terugkeerde naar huis herkende hij zijn zuster niet meer. Irma was totaal veranderd en zij werd geplaats in het Bethaniënhuis een instelling voor zwakbegaafden. Einde de zeventigerjaren kwam zij terecht in een project begeleid wonen in Schoten bij Antwerpen. Nadat zij haar dijbeen gebroken had en geopereerd moest worden verhuisde zij naar een instelling in Zandhoven waar zij enkele jaren later overleed.

Irma Goegebeur overleed in juni 2006 in Zandhoven, Antwerpen, in de ouderdom van 84.

     Bruno Guidi werd geboren op zaterdag, 7 januari 1922 in Glasgow, Scotland, Groot-Brittannië. Hij was de zoon van Giuseppe Guidi en Joanna Maria Ryckewaert. Bruno Guidi huwde Agnes Curran na 1942. Bruno Guidi overleed in 1996 in Glasgow, Scotland, Groot-Brittannië.

     Agnes Curran werd geboren voor 1922. Zij huwde Bruno Guidi, zoon van Giuseppe Guidi en Joanna Maria Ryckewaert, na 1942.

     Emma Ryckewaert werd geboren op zondag, 12 februari 1922 in Gent, Oost-Vlaanderen. Zij was de dochter van Henricus Leopoldus Ryckewaert en Philomena Maria Sophia De Prest. Emma Ryckewaert huwde Jules De Rudder circa 1944 in een onbekende plaats. Emma Ryckewaert overleed op dinsdag, 14 juni 1966 in de St.-Vincentius kliniek in Antwerpen in de ouderdom van 44.

     Philomena Maria Sophia De Prest was ook gekend als Philomena De Prest. Zij werd geboren op zaterdag, 1 juni 1901 in Gent, Oost-Vlaanderen. Zij was de dochter van Desiderius Franciscus De Prest en Catharina Roelants.
Philomena was het negende kind uit een zeer kroostrijke schippersfamilie.
Philomena De Prest huwde Henri Ryckewaert, zoon van Joannes Baptista Ryckewaert en Emma Decoster, op 11 juni 1921 in Gent.
Na hun huwelijk gingen Henri en Philomene in Gent wonen waar hij werkte als decorateur-schilder voor de stad Gent (hospitalen enzo). Het jaar daarop werd hun dochter Emma geboren.

In de Tweede Wereldoorlog hebben Henri en Philomene ook op Ledeberg gewoond in de Bellevuestraat toen ze Merelbeke plat gebombardeerd hebben. In 1943 en 1944 werd het station van Merelbeke en omgeving drie keer zwaar gebombardeerd door Canadese en Amerikaanse geallieerde vliegtuigen. De bommen moesten het station vernietigen en meteen de transportmogelijkheden en het vervoer van oorlogsmaterieel van de Duitse bezetter verhinderen. De meeste bommen vielen echter vooral op de woningen in de omgeving van het station, met heel wat doden als gevolg. ¹

Na de oorlog gingen ze in Oostende wonen waar Henri samen met zijn partner Theo Vanhaverbeke als schilder werkte.

Tussen 1956 en 1958 vertrokken Harry en Philomene met de Congoboot naar Matadi, op de boot werkte hun zoon Rudolf. In Matadi namen ze de trein naar Elisabethville, Harry was daar vakleraar schilderen. Met de onafhankelijkheid van Congo in 1960 zijn zij samen met Henri's zusters en hun kinderen gevlucht naar Zuid Afrika.
Philomena De Prest overleed op zondag, 9 september 1979 in Ledeberg, Oost-Vlaanderen, in de ouderdom van 78.

     Theodora Vivian Coli is de dochter van Theodore Jean-Baptist Coli en Monica Mary Murray. Theodora Vivian Coli huwde John Ferguson in 1972 in een onbekende plaats.

     Alfonso Coli werd geboren op zaterdag, 9 april 1887 in Molazzana, Lucca, Toscane, Italië.¹ Hij huwde Albertine Ryckewaert, dochter van Joannes Baptista Ryckewaert en Emma Decoster, op 14 november 1916 in Glasgow.¹

Italiaanse diaspora

Na de eenwording van Italië (1861) en de betere levensomstandigheden kende Italië een ware bevolkingsexplosie. Tussen 1860 en WO I vertrokken 9 miljoen Italianen om elders hun geluk te beproeven. De geëmigreerde Italianen stuurden geld terug naar hun familie waardoor vele achtergebleven familie ook besloten om het land te verlaten. Men spreekt ook wel van de Italiaanse diaspora.
Ook Schotland kende een Italiaanse immigratie, tussen 1890 en 1914 groeit de Italiaanse bevolking in Schotland van minder dan duizend tot omstreeks 4500, van wie een aanzienlijk deel zich in het snel expanderende Glasgow vestigt. In 1891 werd de eerste vereniging voor onderlinge hulp opgericht, een Società di Mutuo Soccorso. Het grootste contingent immigranten te Glasgow is afkomstig uit zowel de gebieden rond de plaatsen Lucca en Barga in Toscane als de streek rond de zuidelijke stad Frosinone. Het zouden vooral de lieden uit de buurt van Frosinone geweest zijn, die de Italiaanse immigranten de weg hebben gewezen naar een loopbaan als straatventers van voedsel en drank. De ‘klassieke’ loopbaan voor de Italiaanse immigranten was het opzetten van een ijssalon en later de verkoop van Fish and chips. De ijsmakerij gold als een Italiaanse specialiteit. In 1908 werd er een Italiaanstalige krant opgericht in Glasgow, La Scozia, die wekelijks uitkwam en voor een penny te koop was. De krant werd gemaakt door de Cafaro-broers, die ook een bibliotheek en een boekhandel hadden opgezet. Naast de krant bestond er in Glasgow een school voor Italiaanstalig onderwijs aan volwassenen en kinderen en de Società Dante Alighieri, een instituut dat is bedoeld om het Italiaanse cultuurgoed levend te houden. Het hoogtepunt van de Italiaanse immigratie lag tussen het begin van de jaren tachtig en de eerste paar jaar van de twintigste eeuw.

De tientallen miljoenen Italianen die over de hele wereld uitzwermen ‘zorgden voor een revolutie in de ijsconsumptie’. Fabrieksarbeiders kregen voor het eerst de beschikking over een beetje vrije tijd en dankzij de ontwikkeling van de spoorwegen en het openbare transport in het algemeen ‘was een bezoek op een mooie zomerdag aan badplaatsen niet alleen meer voorbehouden aan de happy few'. De Italianen brachten het ijs van de ‘dinertafel naar de straat en lieten (...) de massa voor het eerst kennismaken met de koude lekkernij’.
De Italiaanse ijsverkopers in Glasgow kwamen op een vrijwel onontgonnen markt terecht. Tijdens een vergadering van Schotse gemeenten in 1900 vertelt de burgemeester van Dundee, dat hij in de maand oktober eens is gaan tellen hoeveel ijssalons er in zijn stad bestonden. Dit waren er ruim 70, waarvan zeker 50 gedreven door Italianen - nog afgezien van de ijskarretjes die door de stad reden. Een paar jaar later, in juni 1905, houdt de politie van Glasgow een telling. Het aantal ijssalons bedraagt omstreeks 330. Als er een jaar later opnieuw geteld wordt, in de maand april - als de zomer dus nog moet beginnen - is de hoeveelheid ijssalons opgelopen tot meer dan 400. Uit latere krantenberichten valt op te maken dat dit aantal in Glasgow nooit meer overtroffen is.
Vanuit de steden trekken Italiaanse ijsbereiders naar kleinere gemeenten om daar hun geluk te beproeven en vanaf het begin van de jaren twintig is de Italiaanse ijssalon in heel Schotland een vertrouwd verschijnsel geworden.²



Alfonso had drie broers en een zuster. De broers waren Carlo, Paulo en Giuseppe, zijn zuster noemde Theresa.
Alfonso's vader (Adeodato) was een landbouwer. Dat betekende in die tijd een klein stuk land met enkele dieren, fruit en groenten, met andere woorden een arm en hard leven.
De broers zochten een beter leven en kwamen uiteindelijk in Schotland, waarom in Schotland weten we niet. We weten ook niet of er een 'scout" was en de anderen volgden, noch weten we of ze direct naar Glasgow gingen of ze eerst elders een beter leven zochten. Hun zuster Theresa verliet Italië niet maar zou later onrechtstreeks wel een rol spelen in het leven van de Coli's.

Haar echtgenoot, Palmero Biagi, had een broer naam onbekend. Deze schoonbroer emigreerde naar Schotland in de twintiger jaren van de twintigste eeuw en opende een café en ijsroombar in het stadje Ayr. Wanneer hij in 1958 besloot op pensioen te gaan en terug te keren naar Italië, vertelde Theresa dit aan haar schoonzuster Albertina Ryckewaert. De familie kocht het café en ijsroombar en verhuisde van Glasgow naar Ayr.

Terug naar Alfonso.........hij opende een tabakswinkel in Argyle Street, Glasgow. Na enkele jaren werd hij mede-eigenaar van een bedrijf in Glasgow waar ze dierlijk vet omzetten in bakolie. Dit was voor de horeca en het groeiend aantal zeer populaire 'fish & chips'-winkels. Het was een snelgroeiende markt. Alfonso werkte in dat bedrijf tot hij stierf in 1934 op 47-jarige leeftijd. Wij weten niet waarvan hij stierf.³
Alfonso Coli overleed in 1934 in Glasgow, Scotland, Groot-Brittannië.¹

     Alfonso Coli was ook gekend als Alf Coli. Hij werd geboren op woensdag, 28 maart 1917 in Glasgow, Scotland, Groot-Brittannië. Hij was de zoon van Alfonso Coli en Albertina Theodorina Ryckewaert.
Alf Coli stond op een groepsfoto genomen circa 1948 in Antwerpen.
Albertine Ryckewaert was samen met haar zus Jeanne en broer Henri bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog met hun moeder gevlucht van Oostende naar Milford Haven in Groot-Brittanië. Milford Haven is een natuurlijke haven in Wales waar veel Belgische vissers naartoe gingen. Gedurende de Eerste Wereldoorlog vluchtten vele Oostendenaren naar Milford Haven en bleven er gedurende de hele oorlog. Albertine en haar zus Jeanne keerden niet terug maar trokken verder via Engeland naar Glasgow in Schotland, ze leerden beide een Italiaan kennen waar ze later mee huwden. Albertine vestigde zich met haar echtgenoot Alfonso Coli in Glasgow.

Af en toe kwam de "familie uit Schotland" naar België of waren ze op doorreis naar het geboorteland van hun echtgenoten Italië. Het was gebruikelijk dat zij na aankomst in Oostende bij familie verbleven. Nadien ging de reis naar Italië dan via de "Boss" in Antwerpen. Tijdens een van deze bezoeken werd een groepsfoto gemaakt met rond Odette Ryckewaert enkele neven en nichten.


Albertina verhuisde samen met haar drie kinderen Alfonso "Alfi", Theodore “Dedi” en Theodorina “Dorina” en hun families naar Ayr, Schotland in 1958. Zij werkten samen als mede-eigenaars in het Locarno Café in Sandgate, het café was heel populair voor zijn kwaliteitskoffie en ijscrème.
Hij overleed op donderdag, 9 maart 2000 in Ayr, Scotland, Groot-Brittannië, in de ouderdom van 82.

     Alfred Joseph Coli is de zoon van Theodore Jean-Baptist Coli en Monica Mary Murray. Alfred Joseph Coli huwde Patricia Symon in 1970.

     Theodore Jean-Baptist Coli was ook gekend als Dedi Coli. Hij werd geboren op dinsdag, 27 januari 1920 in Oostende, West-Vlaanderen, tijdens een bezoek van zijn moeder aan haar zuster Odette.¹ Hij was de zoon van Alfonso Coli en Albertina Theodorina Ryckewaert.

Dedi groeide op in Glasgow. Zijn vader stierf toen hij 14 jaar oud was. Met een Italiaanse vader had Dedi de dubbele nationaliteit Brits en Italiaans. Toen in mei 1940 de WO II uitbrak was Italië in een alliantie met Duitsland en vijand van de UK. Dedi was toen 19 jaar en er werd hem officieel gevraagd om zijn nationaliteit te kiezen. Hem werd uit gelegd dat als hij voor de Britse nationaliteit zou kiezen, hij zou worden ingeschreven in het Britse leger.

Hij zei dat hij veel neven en nichten in Italië had en niet graag zou willen vechten in Italië tegen mogelijke familie. Er werd hem gezegd dat wanneer hij opgenomen zou worden in het Britse leger, hij geen garantie had niet in Italië te worden ingezet. Als hij voor het Italiaans staatsburgerschap zou kiezen, zou hij naar een interneringskamp worden gestuurd. In plaats van in Italië te vechten, koos hij voor het Italiaanse staatsburgerschap. Hij werd ter plaatse aangehouden zonder verder contact met de familie. Hij werd naar Mooragh Camp op het eiland Man gestuurd en was daar bijna 4 jaar.

Mooragh Interneringskamp - Ramsey, Isle of Man

Het Mooragh Interneringskamp in Ramsey was het eerste interneringskamp uit de Tweede Wereldoorlog dat op het eiland Man werd geopend. Maandag 27 mei 1940 ontving het zijn eerste geïnterneerden.
Het kamp werd gebruikt om vijandige vreemdelingen vast te houden die in Groot-Brittannië woonden bij het uitbreken van de vijandelijkheden. Er werd gevreesd dat deze mensen als spionnen zouden optreden of de Britse vijanden waarschijnlijk zouden helpen bij een invasie. De geïnterneerden werden vastgehouden in het kamp totdat hun risiconiveau was beoordeeld.
Het kamp bestond uit 30 pensions en hotels langs de Mooragh Promenade, evenals enkele bungalows en huizen in de buurt die werden gebruikt voor het onderbrengen van de militaire wacht. Ook binnen het kamp waren golfbanen die de geïnterneerden gebruikten als een recreatie.
De kampen waren omgeven door een dubbele rij hekwerk van prikkeldraad dat zich aan de zeezijde uitstrekte tot op een paar meter van de zeewering, zodat de patrouillerende bewakers een smal pad hadden.
Het kamp werd op 2 augustus 1940 gesloten.

Twee jaar eerder was zijn broer Alf toegetreden tot het Britse leger bij de Royal Corps of Signals. Toen hij hoorde dat zijn broer was geïnterneerd, vertelde hij zijn commandant dat van hem niet kon worden verwacht dat hij het Britse leger steunde terwijl zij zijn broer hadden geïnterneerd. Er werd hem verteld dat er niets aan gedaan kon worden en dat zijn broer geïnterneerd zou worden en dat hij, Alf, op zijn post zou moeten blijven. Alf was erg boos en vertelde zijn commandant dat hij het leger niet kon blijven dienen. Hij verzocht hem om ontslagen te worden uit het leger, dat werd geweigerd. Alf besloot dat hij geen andere keuze had dan zijn post te verlaten, wat hij deed. Hij keerde terug naar huis in Glasgow en werd geclassificeerd als een deserteur voor de rest van de oorlog.
Dedi Coli huwde Monica Mary Murray op 21 oktober 1945 in Glasgow, Scotland, Groot-Brittannië.¹


Dedi was de krachtpatser van het bedrijf en toen de gelegenheid zich voordeed om een café in Ayr te kopen, namen ze het aan. Ayr was een welvarende stad aan de kust, ongeveer 35 mijl ten zuiden van Glasgow. Het was ook een populaire vakantiebestemming voor de arbeiders van Glasgow.
Hoewel hij bijna 4 jaar van zijn leven verloor, was Dedi een slimme en vindingrijke man met veel energie en vastberadenheid. Hij en zijn broer Alf stapten in het cafébedrijf dat zijn zwager in Glasgow had: ‘Café de Luxe’. Op dat moment woonden Dedi & Monica bij Dedi's moeder en stiefvader op Grafton Square, Glasgow. Het was een woning van het type 'huurkazerne' die veel voorkomt bij mensen uit de 'arbeidersklasse'.

In 1958 verhuisden ze allemaal naar Ayr om een nieuw hoofdstuk in het leven te beginnen. Dedi en Monica woonden met hun 6 kinderen boven het café - Locarno Café ’- samen met zijn zus Dorina en haar man Mario in aparte kamers. Alf had een eigen appartement in de buurt waar hij samenwoonde met zijn moeder en stiefvader.

Toen hij in Glasgow was, maakte Dedi kennis met zalmvissen op rivieren zoals de Orchy en Awe in de Schotse Hooglanden. Hij vond het geweldig en werd er heel goed in. Het was een welkome uitweg uit de lange werkuren in het café (16 uur per dag) in een prachtig landschap en het was een fijne sport om de blik Atlantische zalm te slim af te zijn! Hij stopte met werken op zondagavond om 22.00 uur in het café en reed onmiddellijk naar de rivier. Hij sliep een paar uur in de auto en begon ’s nachts om 4 uur te vissen. Maandag was zijn vrije dag op het werk en kon hij de hele dag blijven vissen, dinsdag arriveerde hij terug om het Café te openen om 7 uur ’s morgens. Er was zoveel zalm dat alle baden in het huis ermee gevuld waren totdat hij ze naar de plaatselijke visboer kon brengen! Zijn zoon Paul schat dat hij meer dan 1000 zalmen gevangen heeft. De grootste woog 22 kg, maar zoals alle goede vissers had hij grotere verloren!

Na de verhuis naar Ayr ging Dedi ook sportschieten, voornamelijk fazanten. Dat vond hij ook geweldig en in 1965 kocht Dedi de winkel naast het café en opende een jacht- en schietwinkel “Game Sport”. De kost verdienen door zijn favoriete dingen te doen! Wat wil een man nog meer? Hij leerde zelf hengels maken om in de winkel te verkopen en leerde ook zelf wapens smeden om wapens te veranderen en te repareren. ‘Game Sport’ was zeer succesvol en samen met zijn vrouw Monica runden ze de winkel 41 jaar. In 1968 verhuisde de familie Coli uit het huis boven het café naar hun eigen huis. Fulshaw Wood Cottage in Ayr was een prachtig huis op het platteland met veel ruimte en grote tuinen.

Het werd een nieuwe uitlaatklep voor de grenzeloze energie en creativiteit van Dedi. Hij voegde er 6 slaapkamers, een badkamer en een zelfstandig appartement aan toe. Het meeste werk deed hij natuurlijk zelf!
Fulshaw Wood was een familiehuis waar ooit alle kinderen van Dedi woonden. Zijn zoon Paul en zijn vrouw Isobel woonden nadat ze getrouwd waren twee jaar in het appartement totdat ze hun eigen huis kochten. Het was in die periode dat Dedi's eerste kleinkind Mark Stephen Coli geboren werd.²

Dedi nam zijn zonen Alfie en Paul dikwijls mee bij het vissen op zalm en schieten. Het werden vele gelukkige tijden beleefd. Kleiduivenschieten was een andere interesse en in 1977 werden Dedi en Paul geselecteerd om samen te schieten voor Schotland in het nationale team.

In 1981 was Dedi's zoon Alfie op vakantie in Florida en kwam Sanibel Island tegen. Hij dacht dat zijn vader daar zou genieten van het uitstekende vissen op zee en de ongerepte natuurlijke schoonheid van het eiland. Dedi & Monica probeerden het en werden prompt verslaafd. Ze gingen 2 of 3 keer per jaar gedurende 20 jaar terug met hun kinderen en families die 2-3 weken achtereen bij hen kwamen.

In 1999, 79 jaar oud, kreeg Dedi een beroerte en raakte verlamd in zijn linkerarm en verzwakte op andere manieren. Monica zorgde thuis voor hem en ze hadden nog 7 jaar samen totdat Dedi in 2007 op 84-jarige leeftijd stierf.

Zijn zoon Paul en zijn vrouw Isobel herinneren zich dat Dedi enige tijd na zijn beroerte zei dat hij graag zijn hele leven opnieuw zou leven. Hij had zo'n levenslust en genoot er zo van. Paul en Isobel herinneren hem als een opmerkelijke man en een geweldige vader.

Theodore Jean-Baptist Coli overleed in 2007 in Ayr, Scotland, Groot-Brittannië.

     Theodorina Coli was ook gekend als Dorina Coli. Zij werd geboren op vrijdag, 21 januari 1921 in Oostende, West-Vlaanderen. Zij was de dochter van Alfonso Coli en Albertina Theodorina Ryckewaert. Dorina Coli huwde Mario Mariani na 1942 in een onbekende plaats. Theodorina Coli was getuige bij
Albertine Ryckewaert was samen met haar zus Jeanne en broer Henri bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog met hun moeder gevlucht van Oostende naar Milford Haven in Groot-Brittanië. Milford Haven is een natuurlijke haven in Wales waar veel Belgische vissers naartoe gingen. Gedurende de Eerste Wereldoorlog vluchtten vele Oostendenaren naar Milford Haven en bleven er gedurende de hele oorlog. Albertine en haar zus Jeanne keerden niet terug maar trokken verder via Engeland naar Glasgow in Schotland, ze leerden beide een Italiaan kennen waar ze later mee huwden. Albertine vestigde zich met haar echtgenoot Alfonso Coli in Glasgow.

Af en toe kwam de "familie uit Schotland" naar België of waren ze op doorreis naar het geboorteland van hun echtgenoten Italië. Het was gebruikelijk dat zij na aankomst in Oostende bij familie verbleven. Nadien ging de reis naar Italië dan via de "Boss" in Antwerpen. Tijdens een van deze bezoeken werd een groepsfoto gemaakt met rond Odette Ryckewaert enkele neven en nichten

circa 1948 in Antwerpen.
Albertina verhuisde samen met haar drie kinderen Alfonso "Alfi", Theodore “Dedi” en Theodorina “Dorina” en hun families naar Ayr, Schotland in 1958. Zij werkten samen als mede-eigenaars in het Locarno Café in Sandgate, het café was heel populair voor zijn kwaliteitskoffie en ijscrème.
Zij overleed op vrijdag, 26 december 1980 in een onbekende plaats in de ouderdom van 59.

     Odette Coli is de dochter van Theodore Jean-Baptist Coli en Monica Mary Murray.

     Laura Coli is de dochter van Theodore Jean-Baptist Coli en Monica Mary Murray.